Είχα αφήσει πίσω μου προ πολλού το σημείο στο οποίο θα μπορούσα να έχω την δυνατότητα ν’ αποτιμήσω αντικειμενικά τα στοιχεία που θα μου δίνανε ένα πόρισμα για το πόσο όμορφη ήταν.

Όταν τα μάτια μου πέφτανε πάνω της, η συνείδησή μου, η μνήμη μου, η σκέψη μου, παύανε.

Ήταν μια ακτινοβολία που εξέπεμπε στο περιβάλλον κι εγώ ήθελα διψασμένα ν’ απορροφήσω ή μια βαρύτητα που δεν μ’ άφηνε να ξεφύγω; Δεν ξέρω, αλλά από εκείνο το σημείο πάλευα να μην προδοθώ, μετρώντας δευτερόλεπτα χρόνου που μπορώ να κρατήσω το βλέμμα μου πάνω της, περιμένοντας να μιλήσει για να είμαι δικαιολογημένος να την κοιτάξω ξανά.

Οπότε ναι, δεν ξέρω πόσο όμορφη είναι.

Καθώς το φως έσβηνε, ο ήχος της θάλασσας κυριαρχούσε σαν μόνος κάτοικος μέσα μου. Ήμασταν μόνοι στην παραλία. Ο επόμενος άνθρωπος απείχε τόσο, όσο το σήμερα με το αύριο.

Δίχως προειδοποίηση, όρμησε και με άρπαξε με τα μικρά της χεράκια –που όμως ήταν τόσο δυνατά– και με κράταγε σφιχτά.

Ο ήλιος είχε εξαφανιστεί στη θάλασσα κι έμενε το σβησμένο πορτοκαλί λίγο πριν το μπλε.

Έβαλα τα χέρια μου γύρω της απαλά, και της χάϊδεψα το κεφάλι, προσπαθώντας να την καθησυχάσω.

Την άκουσα να ρουφάει την μύτη της κι εκεί κατάλαβα τι συνέβαινε εκείνη την στιγμή. Με συναντούσε.

Αυτό με ξάφνιασε κι η πρώτη μου αντίδραση ήταν να κρατηθώ σ’ απόσταση και να το χειριστώ αποστασιοποιημένα. Αλλά αποφάσισα να δεχτώ την πρόσκλησή της. Να δω που πάει.

Και τότε η εικόνα του εαυτού μου, όπως πορεύομαι στην καθημερινότητά μου, μου ήρθε στο μυαλό, σαν ένας ξέχωρος άνθρωπος από μένα. Και είδα γι άλλη μια φορά τον φόβο μου, τον οποίο αρνούμαι συνέχεια για να μπορώ να περπατώ εκεί έξω. Και το ένοιωσα στο λαιμό μου, τον πόνο και το πνίξιμο που πάντοτε νοιώθω όταν προσπαθώ να ελέγξω τι αισθάνομαι.

Αλλά το γράπωμά της πάνω μου ήταν πιο δυνατό από το δικό μου γράπωμα πάνω στον φόβο, και δεν σκόπευε να μ’ αφήσει. Και έτσι αισθάνθηκα αδύναμος. Αδύναμος να συνεχίσω να είμαι δυνατός. Αδύναμος αρκετά ώστε να μπορέσω να στηριχτώ πάνω στην δύναμη της σιγουριάς της. Μια σιγουριά που μου έλεγε σε βρήκα. Γιατί αν με βρήκε εκείνη, και δεν σκοπεύει να φύγει, τότε είμαι εδώ, και το ταξίδι μου έχει τελειώσει.

Ένα αγκάθι σηκώθηκε κι αισθάνθηκα την τρύπα που άφησε πίσω. Δεν ξέρω τι έγινε ακριβώς μετά, άφησα τον εαυτό μου. Όταν ξαναήρθα πίσω τα χέρια μου ήταν μουδιασμένα κι αισθανόμουν κουρασμένος σαν να ’πεσε ένας τόνος από πάνω μου.

Στεκόμουν ακόμα εκεί, στην γλυκιά ανάσα των δένδρων, μέσα στα χέρια της που με ζουλάγανε ακόμα και επικοινωνούσαν το πιο δυνατό μήνυμα: την επιθυμία της να βρίσκεται εδώ, μαζί μου, ως μια παρουσία ζεστή, παρούσα, δυνατή. Την μόνη υπόσχεση που χρειαζόμουν.

Κοιτάζοντας κάτω, είδα τα μαλλιά της και το κούτελό της, και πιο κάτω τα μάγουλά της κόκκινα, φουσκωμένα, και υγρά. Είναι πραγματική. Πέρα από κάθε αμφιβολία. Και είναι εδώ. Και ακολούθησε την δική της πορεία σ’ αυτό που έγινε.

Κοίταξα πέρα, και το πορτοκαλί είχε εξαφανιστεί. Τράβηξα μια ανάσα απ’ ό,τι υπήρχε γύρω μας. Ένοιωσα πως ήμασταν δύο παιδιά σε μια παραλία, στο σούρουπο, που είχανε βρει το ένα το άλλο. Δεν ξέρω αν είναι έτσι ο έρωτας ή αν είναι κάτι που απλά μας συμβαίνει. Αλλά δεν μ’ ένοιαζε.

I was so past the point where I could have the capacity to objectively evaluate the data that would allow me to conclude on how beautiful she was.

When my eyes fell on her, my consciousness, my memory, my thought —all ceased.

Was it a radiance she emitted to the environment which I thirstily sought to absorb, or a gravity that wouldn’t let me escape? I don’t know, but from that point on, I struggled not to reveal myself, counting the seconds I could hold my gaze on her, waiting for her to talk again so I could have an excuse to look at her.

So yes, I don’t know how beautiful she is.

As the light faded, the sound of the sea ruled inside me like a sole habitant.

We were alone at the beach. The next person was as far away as today is from tomorrow.

Without any warning, any sign, she dashed and grabbed me with her small hands —hands that however where so strong— and held me tight.

The sun had vanished in the sea and what was left in the sky was the dim orange just before the twilight blue.

I put my hands around her, softly, and caressed her head, trying to soothe her.

I heard her sniff and right there I understood what was happening. She was meeting me.

That surprised me, and my first reaction was to handle it from a distance. But I decided to accept her invitation. To see where it would go.

And then the image of myself came to me as I go through my everyday life, as if through another person’s eyes.

And once again I saw my fear, which I constantly deny so that I can walk out there. And I felt it in my throat, the pain and chocking that I always feel when I try to control my emotions.

But her hold on me was stronger than my hold on fear, and she didn’t intend to let go. And thus I felt weak. Too weak to keep being strong. Weak enough to lean on the power of her certainty. A certainty that was telling me I have found you. Because if she has found me, and she doesn’t plan on leaving, then this is where I am, and my journey has come to an end.

A thorn was lifted off of me and I felt the hole that it left behind. I don’t know what happened afterwards, I left myself, and the world, mentally. When I came back to it, my arms where numb and I felt tired like a ton had been lifted off of me.

I was still standing there, among the sweet breath of the trees, within her arms that were still holding me and squeezing me and communicating the strongest message: her desire to be here with me, as a strong and warm presence. The only promise I needed.

Looking down, I saw her hair and her forehead, and underneath that, her cheeks, red, puffy, and wet. She’s real. Beyond any doubt. And she’s here. And she followed her own path in what happened.

I looked afar, and the orange in the sky had vanished. I breathed in everything that was around us. I felt that we were two kids on a beach, at dusk, who had just found each other. I don’t know if this is how love feels or if it’s simply something that’s happening to us. But I didn’t care.